Jesteś w: Strona główna > Katedra Architektury Krajobrazu > Archiwum 2021 r. |
W imieniu Instytutu Gospodarki Przestrzennej (UPWr) i Department of Built Environment (Aalto University) zapraszamy na wydarzenie finansowane w ramach Wiodącego Zespołu Dydaktycznego Wydziału Inżynierii Kształtowania Środowiska i Geodezji. 16 grudnia 2021r. w godz. 9.30-16.00 odbędzie się warsztat on-line prowadzony przez prof. Markettę Kyttę i dr Tiinę Rinne pt. Digital Participatory Planning approaches and PPGIS methods (w języku angielskim).
PPGIS (public participatory GIS) jest narzędziem partycypacji społecznej, które pozwala na zaznaczanie na mapie punktów, ocen i opinii przez lokalną społeczność. Możliwość dodania punktu na mapie sprawia, że opinie mieszkańców zyskują wymiar przestrzenny i dzięki temu łatwiej je zintegrować z planowaniem przestrzennym. PPGIS jest stosowany w różnych skalach (osiedle, miasto, region, kraj) i w różnych celach (badanie opinii mieszkańców, badania naukowe, aktywizacja lokalnej społeczności). Jego celem jest dotarcie do jak największej liczby mieszkańców w różnym wieku i o różnym stopniu zaangażowania społecznego poprzez dostępność i łatwość obsługi ankiety on-line.
Przykład formularza PPGIS dotyczącego ważnych miejsc w krajobrazie na obszarze podmiejskim Wrocławia, link: https://app.maptionnaire.com/pl/4524/ (formularz nieaktywny).
Warsztat jest skierowany do studentów studiów II stopnia kierunków Gospodarka przestrzenna i Architektura krajobrazu. Studenci Gospodarki przestrzennej mogą zaliczyć 10 godzin praktyki magisterskiej poprzez udział w warsztacie. Termin przesyłania zgłoszeń upływa 8 grudnia.
Zapraszamy do udziału w warsztacie.
W celu przesłania zgłoszenia prosimy o wypełnienie ankiety: https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSf-gQqvpIUZ0CbOXEvySAywwpa3gW7fZKqj1s47Veb3s4o4SQ/viewform.
Więcej o mapowaniu partycypacyjnym dowiesz się na: https://participatorymapping.org/.
W razie pytań prosimy o kontakt: iga.solecka@upwr.edu.pl
Waśnie ukazał się kolejny numer Nowego Kamieniarza, a w nim ostatni artkuł prezentujący prace dyplomowe realizowane pod opieką prof. M. Lorenca. Cykl ten ukazywał się od 2019 r. i obejmował 14 wybranych prac (13 magisterskich i 1 inżynierska), zrealizowanych w latach 2013-2019. Artykuł powstał na podstawie pracy magisterskiej, której autorką jest mgr inż. Katarzyna Piczyńska, a jego tytuł to "Kamienna rzeźba i architektura cmentarna".
Od najdawniejszych czasów ludzie różnych epok, kultur i wierzeń wybierali ziemię jako miejsce pochówku szczątków swych zmarłych przodków. Zależnie od okresu i rejonu świata celowi temu służyły płytkie, ziemne mogiły lub różnej wielkości i formy grobowce. Najbardziej fascynujące są obiekty dużej, a nawet olbrzymiej skali. W wielu rejonach świata spotyka się mniej lub bardziej rozbudowane krypty, jak również katakumby. Nekropolie te, traktowane jako różnych klas zabytki, niekiedy udostępniane są nawet dla ruchu turystycznego. Najbardziej tajemnicze oraz budzące respekt zostały wzniesione potężnym władcom, tysiące lat temu, przez ludy wielu antycznych krajów.
Niewątpliwie największymi i wyjątkowymi obiektami tego typu są piramidy – zarówno te najbardziej znane, egipskie (fot. 28-1), jak też nieco mniej popularne, występujące na obszarze obu Ameryk (Meksyk, Belize, Boliwia, Peru) i Azji (Indonezja). Innego typu skalną architekturą sepulkralną są rozległe, wciąż do końca nierozpoznane skalne nekropolie ukryte w głębokich wąwozach starożytnego Egiptu.
Równie fascynującym, najwyższej klasy zbytkiem tego gatunku jest odkryty w 1812 roku skalny kompleks Petry w Jordanii, którego korzenie sięgają V w. p.n.e. W piaskowcowych ścianach wykuto tam około 800 monumentalnych grobowców. W 447 roku jeden z nich został zmieniony w bizantyjski kościół i od tej pory znany jest pod nazwą „Katedry”. Do tej samej grupy należą też znacznie mniej znane, ale nie mniej fascynujące licyjskie grobowce dynastii Mitrydatydów z III i II wieku p.n.e. wykute w skałach w pobliżu miejscowości Amasia w Turcji (fot. 28-2). Jest ich pięć, a dojście do nich jest dosyć trudne. Szczególne wrażenie robi ich widok z oddali podczas nocnej iluminacji.
Innego typu miejsce, związane z pradawnym pochówkiem z użyciem kamienia, znajduje się w Hiszpanii nad suchą, stepową okolicą, na płaskowyżu wznoszącym się 350-400 m n.p.m. Jest to Los Barruecos, którego skala nie jest porównywalna ze wspomnianymi wyżej obiektami. We wczesnym kenozoiku panował tutaj klimat tropikalny i subtropikalny, w którym dochodziło do bardzo charakterystycznego, kulistego wietrzenia granitu. W efekcie takiego procesu powstała bardzo oryginalna rzeźba krajobrazu, a po usunięciu przez wiatr i deszcz najdrobniejszej frakcji zwietrzeliny na płaskowyżu pozostało mnóstwo mniej lub bardziej kulistych głazów. To właśnie między nimi na powierzchni 420 ha mieściła się prehistoryczna osada, zasiedlona począwszy od neolitu (3000-2750 lat p.n.e.) aż po czasy historyczne (z luką czasową przypadającą na epokę brązu). Na tym wyjątkowo surowym, prawie bezdrzewnym obszarze pradawny człowiek wykorzystywał nisze pod i między wielkimi blokami skalnymi jako jedyny możliwy rodzaj dogodnego schronienia. Rekonstrukcja dawnej osady ujawniła m.in. miejsce stanowiące niegdyś rodzaj placu centralnego, a także cmentarzysko położone poza terenem stałego bytowania. Tutaj w pobliżu odosobnionej grupy głazów ukryte są pojedyncze kamienne sarkofagi. Są to monolityczne bloki granitu, w których miejsce na zwłoki długości ok. 160 cm wykute jest niezwykle precyzyjnie na głębokość ok. 60 cm (fot. 28-3).
Zupełnie inne wrażenie robią kamienne sarkofagi, które zgrupowane w dużej liczbie tworzą nekropolie zlokalizowane najczęściej poza murami starożytnych miast. Tak wygląda na przykład rozległa strefa pochówków dawnego miasta Assos w Turcji, w której najstarsze sarkofagi pochodzą z VI wieku p.n.e. i mają formę przeważnie prostą, przypominającą kamienne skrzynie. Sarkofagi z czasów Imperium Rzymskiego, zwłaszcza członków rodzin zamożnych, są mniej lub bardziej bogato dekorowane płaskorzeźbami i zdobieniami. Wszystkie one wykonane są z lokalnie występującego ciemnobrązowego andezytu, co sprawia, że kolorystycznie wtapiają się w krajobraz pobliskich murów miejskich. Sarkofagi z okresu rzymskiego, pochodzące z wykopalisk zlokalizowanych nieco dalej na północ od Assos, wyróżniają się z kolei bardzo jasną barwą. Wykonane są one z marmuru, będącego w tym regionie dominującą skałą. Egzemplarze wyeksponowane na dziedzińcu Muzeum Archeologicznego w Çanakkale niewątpliwie należały do członków zamożnych rodzin (fot. 28-4).
Szczególnym rodzajem kamiennych grobowców są kute w skałach pod miastami rozległe katakumby. Nekropolie pod Rzymem, które w okresie prześladowań chrześcijan służyły nie tylko pochówkom, stworzono jeszcze w czasach Imperium. Wielką powierzchnię zajmuje też system labiryntów pod Paryżem, którego punktem wyjścia były dawne kamieniołomy wapienia (znajdują się tu szczątki kilku tysięcy osób). Szczególny rodzaj nekropolii stanowią podziemia niektórych kościołów i klasztorów. Jedne z najbardziej znanych znajdują się pod klasztorem Kapucynów w Palermo na Sycylii, gdzie pochowanych jest około 8000 zmumifikowanych ciał zakonników i osób świeckich. Nie do końca poznany (a tym bardziej udostępniony) jest bardzo skomplikowany labirynt katakumb pod kościołem Św. Pawła w Rabacie (Malta), powstały ok. III wieku. Kręte przejścia prowadzą wśród setek krypt w różnym kształcie i wielkości. Jedne z nich przypominają zdobione sarkofagi, a inne to skalne komory jedno- i wieloosobowe, częstokroć rodzinne (fot. 28-5). Są tam też okrągłe, kamienne stoły, przy których odprawiano żałobne uczty. Tutaj, podobnie jak w wielu innych przypadkach, katakumby wykute są w skale wapiennej, która przy odpowiedniej wentylacji całego kompleksu gwarantuje bardzo suche środowisko umożliwiające naturalną mumifikację zwłok.
Współczesne miejsca pochówku również charakteryzuje kamień, z którego wznosi się rozmaite w formie symbole pamięci. Wiele cmentarzy współczesnych właściwie nie wyróżnia nic poza monotonią kompozycyjną i wzornictwem bardzo często graniczącym z kiczem, a różnorodność odzwierciedla oferty kamieniarskich hurtowni. Znacznie bardziej interesujące są obiekty dawne, charakteryzujące się stylem wynikającym z danej kultury, religii lub przynajmniej kamieniarskiego rękodzieła. Takimi miejscami mogą być staroangielskie cmentarze, zwłaszcza typu leśnego, na których wśród bogactwa wzorów i form nagrobków można spotkać pokryte patyną czasu wysokie kamienne krzyże, obeliski i pięknie zdobione sarkofagi (fot. 28-6). Inny styl ukazują dawne cmentarze muzułmańskie, na których formą najbardziej charakterystyczną są piaskowcowe lub marmurowe stele (fot. 28-7).
Przedstawiony w dużym skrócie opis różnorodności kamiennych pochówków oraz nieliczne tylko i w sposób ogólny podane przykłady ich występowania we wszystkich rejonach naszego globu wskazują jednak, że od zarania dziejów kamień był nierozerwalnie związany z pochówkiem zmarłych. Niezmiennie miejsca pochówku albo lokowano w kamieniu (sarkofagi, katakumby, kamienne urny), albo – oznaczano je nim w sposób mniej (nagrobki, macewy) lub bardziej (piramidy, skalne nekropolie) dostojny.
__________________________________W ramach rozpowszechniania i popularyzacji prac magisterskich, w numerze majowym Nowego Kamieniarza ukazał się kolejny artykuł z cyklu skrótów prac realizowanych pod opieką prof. M. Lorenca. Powstał on na podstawie pracy magisterskiej, której autorką jest mgr inż. Edyta Gabała, a jego tytuł to "Dawny kamieniołom serpentynitu w Szklarach".
zespół biorący udział w zamkniętym konkursie architektonicznym na koncepcję ośrodka wypoczynkowego naszego Uniwersytetu w Dąbkach poszukuje osób, które narysują rzuty, przekroje i elewacje w jakimś programie graficznym oraz wykonają na ich podstawie wizualizacje. Projekt budynków jest już wymyślony oraz naszkicowany przestrzennie i funkcjonalnie. Opracowanie musi być gotowe do końca września, przewidziane są nagrody, a więc praca ma charakter komercyjny i możliwa będzie gratyfikacja finansowa w przypadku zajęcia punktowanego miejsca. Jest bardzo mało czasu i dlatego bardzo prosimy osoby zainteresowane współpracą o kontakt na maila: jerzy.potyrala@upwr.edu.pl lub jacek.burdzinski@upwr.edu.pl.
Zarząd Zieleni Miejskiej oferuje zatrudnienie dla absolwentów architektury krajobrazu, ogrodnictwa, kształtowania terenów zieleni i innych pokrewnych kierunków.
Więcej informacji na stronie
Zielony Wrocław.
Szczegóły ofert pracy ZZM we Wrocławiu.
W ramach rozpowszechniania i popularyzacji prac dyplomowych na łamach Nowego Kamieniarza ukazał się kolejny artykuł z cyklu skrótów prac realizowanych pod opieką
prof. M. Lorenca.
Tym razem jest to skrót pracy inżynierskiej (!) pt. „Koncepcja rewaloryzacji ogrodu tarasowego przy Domu Zdrojowym w Szczawnie-Zdrój z zastosowaniem kamienia”, wykonanej w 2018 r. przez p. Paulinę Rogozińską.
Pomimo trudnych okoliczności prowadzenia zajęć, w tym roku akademickim, w formie zdalnej - udało się zakończyć semestr letni optymistycznym akcentem: dwoma, czerwcowymi wyjazdami terenowymi.
Pierwszym był wyjazd terenowy w ramach przedmiotu „Zagospodarowanie Turystyczne”, w którym brali udział studenci I roku mgr AK, którzy mogli przyjechać na jeden dzień do Wrocławia, oraz silna grupa Erasmusów z Hiszpanii, Portugalii, Turcji i Norwegii, która była w tym semestrze we Wrocławiu. Studentom w wycieczce po Dolinie Baryczy towarzyszyły: dr inż. arch. Anna Bocheńska-Skałecka, dr inż. Ewa Walter i dr inż. Marta Weber-Siwirska. Pogoda dopisała, nastroje również, wreszcie była okazja do spotkania się i to do tego, w tak pięknych okolicznościach przyrody.
Drugim było spotkanie w Miliczu na uroczystej gali wręczenia nagród, przesuniętej z wiadomych powodów z lutego, zwycięskim Zespołom projektowym z III roku AK specjalności Zieleń we Wnętrzach, w konkursie „Energia Płynącej Rzeki” (prezentacja wyników konkursu i prac studenckich dostępne na stronach Katedry Architektury Krajobrazu i fb). Uroczystość odbyła się w bardzo ciekawym miejscu – Kreatywnym Obiekcie Multifunkcyjnym w Milczu KOM . Była okazja do zwiedzenia Muzeum Bombki oraz Społecznej Szkoły im. Astrid Lingren w Miliczu, która stanowi część KOMu. Obiekty charakteryzują się ciekawymi rozwiązaniami architektonicznymi, szczególnie w aspekcie aranżacji wnętrz, jako przestrzeni przyjaznej dzieciom i młodzieży. To na pewno też było wartością dodaną tego wyjazdu.
Pomimo tak trudnego roku udało nam się zorganizować te dwa wyjazdy, oczywiście w nieco innej formie, przestrzegając ograniczeń wynikających z sytuacji epidemicznej w kraju. Tego typu wyjazdy terenowe, spotkania z użytkownikami, mieszkańcami były zawsze ważnym elementem kształcenia na kierunku Architektura Krajobrazu, dlatego mamy nadzieję, że w przyszłym roku akademickim będzie ich więcej. Dlatego dbajmy o siebie i innych i szczepmy się !
Tekst A. Bocheńska-Skałecka, czerwiec 2021Katedra Architektury Krajobrazu wraz z Dolnośląskim Oddziałem SPAK objęła opieką merytoryczną zabytkowy Park w Zabrodziu w gminie Kąty Wrocławskie. Park stanowi ważny element w systemie Zielonej Infrastruktury Wrocławskiego Obszaru Funkcjonalnego (ZI WrOF); służy mieszkańcom nie tylko Zabrodzia, ale i Mokronosu, Cesarzowic, Bielan Wrocławskich, czy też wrocławskiej Kleciny. Jest największym terenem zieleni urządzonej w tym obszarze. Miłośników przyrody zachwyca w parku stary drzewostan, alejowe nasadzenia oraz piękny okaz tulipanowca amerykańskiego.
Pierwszy etap rewaloryzacji park ma już za sobą. Najważniejsze, że udało się zahamować postępującą przez lata degradację i wykonać część prac pielęgnacyjnych w zakresie zieleni, wyremontować ścieżki, wyposażyć teren w nowe elementy małej architektury. Do odniesionego sukcesu przyczyniło się ogromne zaangażowanie Pani sołtys Marii Gandeckiej i mieszkańców, którzy sami wykonali dużą część prac porządkowych. W ramach współpracy prowadzone będą prace studialno-projektowe i naukowe oraz konsultowane dalsze działania realizacyjne.
W ramach rozpowszechniania i popularyzacji prac magisterskich, w numerze lutowym Nowego Kamieniarza ukazał się kolejny artykuł z cyklu skrótów prac realizowanych pod opieką prof. M. Lorenca. Powstał on na podstawie pracy magisterskiej, której autorką jest mgr inż. Magdalena Malesak-Winczura, a jego tytuł to "Mała architektura kamienna w świętokrzyskiem".
WZadaniem konkursowym było zagospodarowanie fragmentu działki Społecznej Szkoły Podstawowej im. Astrid Lindgren w Miliczu.
Jedną z wytycznych projektowych było uwzględnienie urządzeń technicznych wykorzystujących wody opadowe oraz małą architekturę.
Koncepcje projektowe powstały w ramach zajęć z przedmiotu „Systemy gospodarowania wodą” prowadzonego pod kierunkiem
dr inż. arch. Anny Bocheńskiej-Skałeckiej i dr inż. Ewy Walter, w semestrze zimowym w roku akademickim 2020/2021.
W konkursie udział wzięli studenci III roku studiów inżynierskich kierunku architektura krajobrazu.
Poniżej prezentujemy wyniki konkursu:
- I miejsce - „Projekt Hydro Milicz”- Barbara Ruta, Gabriela Kucharska, Gabriela Kołtunik;
- II miejsce - „Wodny Plac Zabaw „Dolinka” - Aleksandra Fornalczyk, Majka Malinowska, Alicja Stelmaszczyk;
- III miejsce „Bąbelkowa Kraina” - Karolina Didenko, Aleksandra Kwit, Angelika Zielonka.
Przyznano również nagrody specjalne za wyjątkową inicjatywę projektową i ciekawy sposób zaprezentowania koncepcji w materiale filmowym dla:
- „Wodny Plac Zabaw Dolinka” - Aleksandra Fornalczyk, Majka Malinowska, Alicja Stelmaszczyk;
- „Bąbelkowa Kraina” - Karolina Didenko, Aleksandra Kwit, Angelika Zielonka.
Wszystkim uczestnikom serdecznie gratulujemy a poniżej prezentujemy postery prac zgłoszonych na konkurs.
W ramach rozpowszechniania i popularyzacji prac magisterskich, w numerze lutowym Nowego Kamieniarza ukazał się kolejny artykuł z cyklu skrótów prac realizowanych pod opieką prof. M. Lorenca. Powstał on na podstawie pracy mgr inż. Elżbiety Źrebiec, a jego tytuł to "Historyczne kamieniołomy w nowej odsłonie".
Zapraszamy do udziału w kolejnej edycji konkursu Wrocławska Magnolia! Biorąc w nim udział, można nie tylko wygrać nagrody pieniężne,
ale przede wszystkim wpłynąć realnie na - szeroko rozumianą - jakość życia wrocławian.
Konkurs „Wrocławska Magnolia” skierowany jest do absolwentów wrocławskich uczelni, których prace magisterskie obronione w roku akademickim 2019/2020 dotyczyły zagadnień poprawy szeroko pojętej jakości życia wrocławian, a w szczególności ochrony środowiska naturalnego – w tym głównie redukcji emisji dwutlenku węgla - jak również ochrony życia i zdrowia człowieka oraz zagospodarowania terenów zielonych w mieście.
Szczegółowe informacje: https://wca.wroc.pl/edycja-xvii-20192020.
We regret to inform that due to the ongoing difficulties arising from the coronavirus pandemic we have been forced to postpone the IALE European Landscape Ecology Congress to July, 11-15, 2022. We apologize for this inconvenience that is beyond our control. The venue will remain the Old Library of the University of Warsaw, Poland.
The new call for abstracts will start on 3 November 2021 and closes on 28 January 2022. Please see the updated programme outline and the new important dates (https://www.iale2022.eu/home.html).
We are waiting for your submissions and see you next year in Warsaw!
Szczegółowe informacje: https://www.iale2022.eu.
Seredecznie zapraszamy do udziału w szkoleniach organizowanych przez SAK w marcu i kwietniu 2021 roku:
„Problemy w zdrowotności roślin w warunkach zieleni miejskiej – przyczyny i możliwości zapobiegania”. Część 1: Zaburzenia fizjologiczne.” odbędzie się 9 marca 2021 roku o godzinie 12:00.
Webinarium zostanie poprowadzone przez dr Janusza Mazurka.
W programie webinarium:
Szczegółowe informacje: na stronie www SAK
“Projektowanie ogrodów przydomowych”. Część 1: Podstawy społeczno-środowiskowe.” odbędzie się 16 marca 2021 roku o godzinie 12:00. To szkolenie zostało stworzone z myślą o projektantach ogrodów. Tematem pierwszej części są aspekty społeczno-środowiskowe ogrodu przydomowego, które wpływają zarówno na jego wizerunek jak i kompozycję.
Na problematykę części wykładowej składa się terytorialność w najbliższym otoczeniu człowieka; a także naturalny proces kształtowania się otoczenia człowieka w porównaniu z teorią i pragmatyką projektowania i zakładania ogrodu oraz struktura przestrzenna ogrodu przydomowego, która jest efektem tego procesu.
Webinarium zostanie poprowadzone przez dr hab. inż. Beatę J. Gawryszewską, architektkę krajobrazu, członkinię Zarządu SAK.
Szczegółowe informacje: na stronie www SAK.
Stowarzyszenie Polskich Architektów Krajobrazu zaprasza do udziału w Konkursie na najlepszą dyplomową pracę inżynierską i magisterską obronioną w roku akademickim 2019/2020. Do konkursu mogą być zgłaszane prace obronione w okresie od 1 października 2019 roku do 30 września 2020 roku.
Tematyka prac dyplomowych inżynierskich i magisterskich powinna mieścić się w obszarze badawczym obejmującym problematykę krajobrazową w rozumieniu Europejskiej Konwencji Krajobrazowej. Prace inżynierskie powinny mieć charakter prac projektowych, prace magisterskie mogą mieć charakter opracowań projektowych lub studialnych.
Prace należy przesłać lub dostarczyć osobiście w terminie do 29 marca 2021 r. do właściwego terenowo oddziału SPAK.
W konkursie, zarówno na prace inżynierskie jak i magisterskie, przyznaje się nagrody: I, II i III oraz dwa wyróżnienia:
Regulamin i formularz zgłoszeniowy >>>
Instytut Architektury Krajobrazu uczestniczy w międzynarodowym projekcie badawczym dotyczącym zielono-niebieskiej infrastruktury miast finansowanym z funduszy wyszehradzkich.
Tytuł projektu: GREEN & BLUE INFRASTRUCTURE IN POST-USSR CITIES: EXPLORING LEGACIES AND CONNECTING TO V4 EXPERIENCE
Partnerzy projektu:
Kharkiv V.Karazin National University (Ukraine) – project contractor
Society for Landscape Ecology – IALE chapter in Belarus (Belarus)
Wroclaw University of Live Sciences (Poland)
University of Ostrava (Czech Republic
University of South Bohemia (Czech Republic)
Hungarian Academy of Sciences – Centre for Economic and Regional Studies (Hungary)
Slovak University of Agriculture in Nitra (Slovakia)
Estonian University of Life Sciences (Estonia)
Zachęcamy do odwiedzenia oficjalnej strony projektu:
http://ecology.karazin.ua/en/international-activity/v4-gbi/,
a także strony na Facebooku:
https://www.facebook.com/groups/v4greenblue.
To już piąta edycja międzynarodowego konkursu o Stypendium Projektowe Vectorworks, który jest dla studentów świetną okazją do wykazania się na samym początku ich kariery. W konkursie akceptuowane są wszystkie prace, bez względu na ich temat, inspiracje czy używane oprogramowanie.
Właśnie rozpoczął się nabór prac do konkursu o Stypendium Projektowe Vectorworks, w którym można wygrać nawet 10 000 $.
Zasady uczestnictwa są bardzo proste: studenci mają czas do 31 marca 2021, aby przesłać swoją pracę (nową lub z aktualnego portfolio) przez formularz na stronie vectorworks.net/scholarship. Muszą również odpowiedzieć na kilka krótkich pytań. Po tym terminie komisja, w której zasiądą profesjonalni jurorzy, oceni wszystkie nadesłane prace konkursowe.
Konkurs odbywa się w czterech kategoriach: Architektura, Architektura krajobrazu, Projektowanie wnętrz i Technika sceniczna. Organizatorem konkursu w krajach Beneluksu, Francji i Polsce jest firma Design Express. Zwycięzca w każdej kategorii wygrywa nagrodę w wysokości 1 000 USD i automatycznie przechodzi do międzynarodowego etapu, w którym zyskuje szansę na zwiększenie wygranej nawet do 10 000 USD.
Wiecej informacji w pliku pdf udostępnionym przez organizatorów.